Αρλέτα
«Αν δε μπορεί το τραγούδι να σταθεί με ένα όργανο και μία φωνή, δε νομίζω πως είναι τραγούδι»
του Αντώνη Μποσκοΐτη
Της Αρλέτας δεν της αρέσουν οι συνεντεύξεις, οι ταμπέλες και η παρελθοντολογία. Το πρώτο μου το δικαιολόγησε απόλυτα, λέγοντας πως όταν φτάνουμε στο ζουμί μιας κουβέντας, συνήθως έχει ήδη τελειώσει η συνέντευξη. Τα άλλα δύο ξεπεράστηκαν, αφού στη δική μας περίπτωση οδηγηθήκαμε σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση εφ' όλης της ύλης με εύλογες αναφορές στο Νέο Κύμα, την προσωπική της περιπλάνηση στο τραγούδι, αλλά και τα σημερινά καλλιτεχνικά δρώμενα.
Πηγαίνοντας νοερά 40 χρόνια πίσω και δεδομένου ό,τι πολλά έχουν αλλάξει, τι ήταν τελικά για σας η περίοδος του Νέου Κύματος;
Ένας τίτλος, τον οποίο αποποιήθηκα εξ αρχής. Γι' αυτό και στον πρώτο μου δίσκο, άλλωστε, είχα ζητήσει να μη μπει απάνω η ταμπελίτσα της Λύρα που έλεγε Νέο Κύμα. Από ‘κει και πέρα, νομίζω πως η ουσία του Νέου Κύματος έχει διαχυθεί μέσα στο ελληνικό τραγούδι και μπορεί να τη μυριστεί κανείς μόνο αν ασχοληθεί ουσιαστικά μ' αυτό. Διαφορετικά, ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει.
Άχαρο πράγμα οι ταμπέλες, συμφωνώ, όμως κι εσείς ασχοληθήκατε με διαφορετικά μουσικά ρεύματα μέσα στα χρόνια...
Ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου έχει έρθει, έχει συμβεί και τίποτα δεν είχα προσχεδιάσει. Εμένα όλα μου τα εγκλήματα, ήταν εγκλήματα πάθους και όχι προμελέτης. Ζω τη μουσική, με την έννοια ότι προσπαθώ να την ακούω μέσα μου και πολύ περισσότερο όταν ήμουν νεότερη.
Ακούτε σήμερα μουσική, ελληνική ή ξένη;
Ακούω τα πάντα. Ελληνική μουσική μου είναι λίγο δύσκολο ν' ακούσω, γιατί στενοχωριέμαι πολύ. Ακούω δηλαδή καλά πράγματα για κάποιους κι όταν ακούω και τη μουσική τους, δε μου λέει τελικά πολλά πράγματα. Πιστεύω όμως ότι έχει προοδεύσει αρκετά η ορχηστρική ελληνική μουσική. Θα μπορούσα, έτσι ενδεικτικά, να αναφέρω το Βασίλη Ρακόπουλο με τη Ρωξάνη και το Χορό των Πυρσών. Το θέμα είναι ότι οι Έλληνες μουσικοί έχουν το ίδιο πρόβλημα με όλους τους άλλους Έλληνες καλλιτέχνες, την έλλειψη πραγματικής επαφής με το σύνολο. Και η τέχνη θέλει να βουτήξεις σ' αυτήν από μικρός.
Το ζήτημα λέτε λοιπόν πως είναι μια ευρύτερη παιδεία.
Ακριβώς και δεν εννοούμε μόνο μουσική παιδεία. Μια γενικότερη καλλιέργεια, η οποία έχει υποτιμηθεί ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα. Ο όρος μάλιστα «κουλτουριάρης» ήρθε κι έβαλε την ταφόπλακα... Κάποιος μπορεί να ενημερώνεται και να πληροφορείται πλήρως, η κατάκτηση της γνώσης, όμως, είναι δύσκολη υπόθεση. Απαιτεί δασκάλους, σύνολο, χώρους όπου νεότεροι και παλιότεροι βρίσκονται μεταξύ τους και κάνουν μεταγγίσεις.
Σάμπως κι αυτή η κουβέντα που κάνουμε, μετάγγιση δεν είναι;
Έστω, αυτή η κουβέντα. Είμαι πολύ του τετ-α-τετ άνθρωπος, δεδομένου ότι αν με βάλεις σε ένα χώρο με πολλούς, άλλης ηλικίας, μπορεί και να τα χάσω τελείως. Εκτός κι αν τραγουδάω. Το τραγούδι είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μου, εφόσον δε διαθέτω καθόλου τη βίδα της επιβολής. Στην Ελλάδα, βλέπεις, οι όροι «δάσκαλος - μαθητής» και «διδάσκων - διδασκόμενος» έχουν παρεξηγηθεί σε σημείο αφάνταστο! Εγώ μαθαίνω από εσένα κι εσύ από εμένα, αυτό το πράγμα είναι μέθεξη.
Μιλώντας πριν για ορχηστρική μουσική, αληθεύει πως το «Tubular Bells» του Mike Oldfield υπήρξε από τους αγαπημένους σας δίσκους;
Όχι απλά αγαπημένος, έχω διασχίσει ολόκληρη την Ευρώπη ακούγοντας τον! Αυτόν και το «Take a walk on the Wild Side» του Lou Reed! Είχα πάντα μεγάλη αγάπη στους εξαιρέσιμους καλλιτέχνες, δηλαδή μου αρέσει πολύ ο Tom Waits, ο Leonard Cohen. Ο τελευταίος ειδικά είναι βαθύτατα ποιητικός, για να είναι ένας απλός τραγουδοποιός. Υπάρχουν κι άλλοι που έχουν αυτή την ιδιότητα, όχι πολλοί κι είναι κάτι αγριοροκάδες ή κάτι πρώην πάνκ κ.λπ. Μη γυρεύουμε σε λάθος μέρος τα πράγματα.
Είπατε πως το τραγούδι είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας σας. Εντούτοις, ζωγραφίζετε. Θεωρείτε τη ζωγραφική μια πιο μοναχική μορφή τέχνης;
Μα, είναι ούτως ή άλλως πιο μοναχική. Δεν αναφέρομαι στα εικαστικά γενικότερα, που τώρα τελευταία έχουν μπλεχθεί με το σόου, αλλά στη ζωγραφική, η οποία διαθέτει τη δική της εσωτερική κίνηση. Αυτήν σπούδασα και σ' αυτήν θα καταλήξω, αν επιβιώσω. Είναι η πρώτη μου αγάπη!
Γράφετε καινούργια τραγούδια αυτή την περίοδο;
Όχι.
Έχετε υλικό που θα μπορούσε κάποια στιγμή να εκδοθεί;
Και ναι και όχι, διότι δε θυμάμαι ποτέ τι κάνω. Το ανακαλύπτω ξανά, όταν σκαλίζω συρτάρια και το αναγνωρίζω απ' το γραφικό χαρακτήρα, αν δεν έχει αλλάξει κι αυτός.
Πως γράφετε τα τραγούδια σας, βγάζετε νότες;
Θα ήθελα πάρα πολύ να' χω σπουδάσει και την επιστήμη της μουσικής, αλλά δεν έτυχε. Κι αυτό πρέπει να γίνει πολύ νωρίς και πολύ σωστά.
Τι γνώμη έχετε για το τραγούδι όπως αποδίδεται ζωντανά στις μέρες μας;
Για μένα η ελληνική μουσική κατά 90% είναι τραγούδι. Προτιμώ έτσι να το ακούω ζωντανά, όταν υπάρχουν βέβαια οι κατάλληλες συνθήκες. Ένα είδος τραγουδιού που μου αρέσει πολύ είναι το ρεμπέτικο, αλλά σπανίως το ακούω όπως θα το ήθελα. Εννοώ ότι προτιμώ ένα πιο σπάνιο ρεπερτόριο, εφόσον συνήθως ακούμε τα ίδια και τα ίδια και μάλιστα σε εκτελέσεις άχρωμες, άγευστες και άοσμες. Το ρεμπέτικο αποτελεί επίσης διασκέδαση, την οποία εγώ είχα προλάβει ατόφια προς το τέλος της. Εκεί, όπου έβλεπες ανθρώπους να χορεύουν κι όχι να πατάν σταφύλια. Ηλικιωμένους σε ζεϊμπέκικα που τάραζαν την ψυχή σου και νεότερους που προσπαθούσαν να μάθουν. Συγνώμη που το λέω έτσι, αλλά αίσθηση μου είναι ότι σήμερα το λαϊκό τραγούδι αντιμετωπίζεται σαν κάτι μεταξύ μπαλέτου και γυμναστικής, χωρίς γυμναστική.
Υπάρχει κάποιο live συναδέρφου σας που είχατε δει και εντυπωσιαστεί;
Μια φορά είχα δει τον Πουλικάκο σε παράσταση του Σαββόπουλου, όπου τραγούδησε το Υπάρχω του Καζαντζίδη και πιστεύω ότι τέτοιο πράγμα δεν είχα ξανακούσει! Ήταν ένα εσωτερικό, πραγματικό και όχι απλά ηχητικό πείραγμα! Η ουσιαστική κόντρα του Πουλικάκου μ' ένα φασιστικότατο τραγούδι! Στον έρωτα και στον πόλεμο, λένε, όλα επιτρέπονται κι αυτό το τραγούδι είναι πολεμοχαρέστατο.
Μου θυμίσατε το στόρι από μια ταινία μικρού μήκους ενός φίλου κινηματογραφιστή, του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, όπου ταύτιζε τη σεξουαλική πράξη με έναν αγώνα μποξ.
Άκουσε, δε νομίζω πως η φύση ή ο καλός θεός έκανε δισεκατομμύρια χρόνια να μας φτιάξει, ώστε να είμαστε χειρότεροι απ' τα πιθήκια. Αν κι έχω διαψευστεί, εξακολουθώ να είμαι πολύ αισιόδοξη για το ανθρώπινο είδος. Λοιπόν, ασ' το καλύτερα, γιατί πονάει...
Ο Χρήστος ο Θηβαίος μου έλεγε πως τον είχε στιγματίσει μια συμβουλή σας, όταν σας είχε δώσει ν' ακούσετε τραγούδια του, στο ξεκίνημα του. Του είχατε πει πως η φήμη για έναν καλλιτέχνη δεν είναι τελικά τόσο καλό πράγμα.
Υπάρχει ένα ακόμη πιο επικίνδυνο πράγμα απ' την αποτυχία, η επιτυχία! Είναι πολύ πιο διαβρωτική η επιτυχία. Στην αποτυχία πρέπει να κρατάς το μυαλό σου, ενώ στην επιτυχία την ψυχή σου. Δε νομίζω ότι είναι δική μου αυτή η φράση, εγώ απλά έχω ζήσει πολύ έντονα και τα δύο και εντελώς απροετοίμαστη.
Ας πάμε λίγο πίσω πάλι. Ένας δίσκος σας που ξεχωρίζω ήταν το Romancero Gitano του Θεοδωράκη και του Λόρκα. Δεν ήταν τολμηρό μέσα στον μεγαλοϊδεατισμό της Μεταπολίτευσης να σκάσει ένας δίσκος, ένα κλασικό ελληνικό έργο με δύο κιθάρες;
Ο πιο ερωτικός, θα έλεγα αισθησιακός, κύκλος του Μίκη Θεοδωράκη. Κι ένας δίσκος - άθλος για το Ρακόπουλο, γιατί έπαιξε αφότου είχα παίξει εγώ. Εκτός από δύο τραγούδια δεν είχαμε παίξει μαζί κιθάρες. Δεν ήθελα έναν κλασικό κιθαρίστα, αλλά ένα μουσικό με την ευαισθησία του Βασίλη. Κι αυτή η ευαισθησία χαρακτηρίζει τους τζαζ κυρίως μουσικούς, το να «πιάνουν» και να συνομιλούν με τον άλλον. Γι' αυτό και οι περισσότεροι μουσικοί που χρησιμοποιώ έχουν τζαζ επιρροές και εμπειρίες. Πολλοί άνθρωποι, επίσης που τους εμπιστεύομαι, ξεχωρίζουν αυτή τη δουλειά, όπως κι έναν άλλο δίσκο μου για φωνή, κιθάρα και κουαρτέτο εγχόρδων, το Ζητάτε να σας πω.
Ξεκινήσατε στα μέσα του 1960 με μια κιθάρα και τη φωνή σας. Την ίδια περίοδο στην Αμερική μεσουρανούσε η Joan Baez.
Η μπαλάντα ή ένας άνθρωπος με ένα όργανο δε νομίζω πως ήταν μόνο η Baez. Αν δε μπορεί το τραγούδι να σταθεί με ένα όργανο και μία φωνή, δε νομίζω πως είναι τραγούδι. Είναι άλλο είδος, πολύ ωραίο, πολύ ενδιαφέρον, αλλά ενδεχομένως όχι τραγούδι.
Μιλήστε μας για τα «Δόντια πυκνά». Πρόκειται για το γνωστό ηπειρώτικο τραγούδι, που εσείς ξαναφέρατε στην επιφάνεια.
Την εποχή των μπουάτ όλοι τραγουδούσαμε δημοτικά. Κι εγώ, με δημοτικά και οπερέτες μεγάλωσα. Πιστεύω όμως πως το δημοτικό, όπως και το λαϊκό, είναι σαν το φαγητό. Το πάρα πολύ καρύκευμα του κάνει κακό. Όλα αυτά τα δήθεν και τάχα μου, οι τσαλκάντζες, δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική μουσική, ούτε καν με την ανατολίτικη. Προέρχονται απ' τη μαύρη μουσική, η οποία, κατά τα άλλα, μου αρέσει πολύ. Για να ανακατώνεις τα είδη πρέπει να είσαι πάρα πολύ μάγκας.
Καταλαβαίνω πως δεν κάνετε κέφι τα βαρύγδουπα, όμως η Τρίτη Ανθολογία του Σπανού ήταν ένας οριακός δίσκος της ελληνικής μουσικής...
Όντως, έχω μια απέχθεια στα βαρύγδουπα, αλλά αυτή ήταν μία εξαιρετική δουλειά, η οποία άργησε να πάρει μπρος. Εννοώ ότι έκανε περίπου ένα χρόνο να ξεκινήσει την εμπορική τροχιά της. Αυτό έχει συμβεί και με πολλούς άλλους δίσκους. Η Τρίτη Ανθολογία μέχρι τους έξι πρώτους μήνες, δεν πούλαγε καθόλου. Θυμάμαι τον Πατσιφά να λέει «κρίμα τόσος κόπος, ρε παιδάκι μου», αφού η όλη ιστορία του δίσκου ψηνόταν τρία - τέσσερα χρόνια. Εγώ τότε ήμουν τσακωμένη με τη Λύρα και ο Πατσιφάς έδωσε γη και ύδωρ για να συμμετάσχω. Ο Καράλης υπήρχε εξ αρχής στο δίσκο και έμεινε. Εγώ μάλλον ήρθα φορετή, αν υπολογίσουμε πως τα κομμάτια αρχικώς προορίζονταν για άλλη ερμηνεύτρια.
Ποια θεωρείτε σημαντικότερη δουλειά σας;
Το Ένα καπέλο γεμάτο τραγούδια. Κι αυτό, διότι εκεί ήμουν εγώ, είπα αυτό που ήθελα να πω εγώ. Στις άλλες δουλειές, απλά υπηρέτησα τη μουσική των άλλων. Έχω παρεξηγηθεί πολύ στο παρελθόν και δεν αντέχω άλλο, αλλά πιστεύω πως στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια γυναίκα να βγει και να πει αυτό που θέλει. Αν σκεφτούμε ότι ξεκίνησα να τραγουδώ το 1966 και το Καπέλο βγήκε το ΄81, μου πήρε μια ολόκληρη δεκαπενταετία να εκφραστώ ουσιαστικά. Ορόσημο, όμως, θεωρώ και τη συνεργασία μου με τον Λάκη Παπαδόπουλο. Ήρθε εκείνος και με βρήκε, σε μια εποχή που ο Πατσιφάς έλεγε «άσ' την αυτή, κουβαλάει τρέλα και κάνει τα δικά της, δε θέλει κανέναν»...
Δεν το βρίσκω τόσο κακό αυτό.
Όντως, μάλλον καλό μου έκανε, αλλά πίστεψε με, ήταν πολύ δύσκολο. Και κουραστικό επίσης. Σε ότι έκανα στη ζωή μου, δεν είχα προστριβές με εκείνους που θα το ήθελα στο κάτω - κάτω , τους συνθέτες, τους μουσικούς και τους στιχουργούς, αλλά υπήρχε συνεχής κόντρα με την εξουσία του ήχου.
Είχατε συνεργαστεί ποτέ με το Χατζιδάκι; Στο διάστημα της απουσίας του στις ΗΠΑ, ηχογραφήσατε τα 12+1 τραγούδια του και, μάλιστα σε ενορχήστρωση του σαββοπουλικού, τότε, Γιώργου Κοντογιώργου.
Δεν έχω συνεργαστεί ποτέ μου με το Χατζιδάκι, είχα όμως την έγκριση του. Σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό ηχογράφησα τραγούδια του που μου αρέσανε, όχι όλα. Εγώ ήθελα να τραγουδήσω τον «Κύκλο του CNS», αλλά μου είπαν ότι ήμουν πολύ μικρή. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό ήταν λάθος. Θα ήθελα να είχα τραγουδήσει τότε τον Κύκλο του CNS, σήμερα δε μπορώ πια. Θα το κατέτασσα στα πιο σημαντικά έργα του, που δεν τραγουδήθηκε σωστά, επειδή πρόκειται για ένα αυστηρά προσωπικό έργο και γι' αυτό, δύσκολο στην απόδοση του. Θα πρέπει να επανεξεταστεί και μάλιστα σε μια απόλυτα κλασική μορφή, καθώς τα τραγούδια αυτά είναι λιντ.
Οι λάτρεις, πάντως, του χατζιδακικού έργου γνωρίζουν καλά αυτά τα τραγούδια.
Οι λάτρεις του χατζιδακικού έργου είναι ελάχιστοι, αυτοί δηλαδή που ξέρουν πραγματικά το Χατζιδάκι! Ούτε ‘γω τον ξέρω, γιατί από ένα σημείο και μετά δεν τον παρακολουθούσα.
Μου κάνει εντύπωση αυτό που λέτε, δεδομένου ότι ο Χατζιδάκις απ' τη δεκαετία του ΄70 και μετά έδωσε τα σπουδαιότερα έργα του.
Υπήρξε κάποια περίοδος που περισσότερο μ' ενδιέφερε ν' ακούσω κλαρίνο απ' τον Πετρολούκα το Χαλκιά, παρά οτιδήποτε άλλο. Ένα άλλο «πρόβλημα» είναι ότι εγώ είχα και έχω τελείως διαφορετική απαίτηση απ' τον ερμηνευτή. Δε μ' ενδιαφέρει ούτε η φωνή του, ούτε το ηχόχρωμα του, θα πρέπει να με «πιάσει» που λένε. Δυστυχώς σπάνια συγκινούμαι με ερμηνείες.
Έτσι που το λέτε, ακούγεστε πολύ απαιτητική.
Τι να κάνω; Είναι μια αρρώστια, βλέπεις. Αν ρωτήσεις έναν οποιοδήποτε σολίστα πιάνου ας πούμε, δε μπορεί να φχαριστηθεί το τάδε παίξιμο, γιατί βλέπει τις ατέλειες του. Κάτι που εμάς δε μας ενοχλεί, αφού δεν τις «πιάνουμε».
Ποια είναι η άποψη σας για την επιδερμικά ερωτική θεματολογία στο σύγχρονο ελληνικό στίχο;
Δεν είναι καν ερωτική θεματολογία, αλλά της καψούρας και μάλιστα της δήθεν καψούρας. Πραγματική καψούρα είναι το «I put a spell on you» ή το «Άνοιξε, γιατί δεν αντέχω». Χωρίς να το περιορίζουμε στο στίχο, βλέπουμε πως η εποχή μας δεν έχει χρόνο, μολονότι έχει πολύ μεγαλύτερη χρονική ελευθερία, απ' ότι εμείς παλιότερα. Όταν πρωτοανακάλυψα τα μηνύματα στο κινητό και μόνο σε δύο ανθρώπους που έστελνα, μου έτρωγε τη μισή μέρα. Ναι μεν έχω καλή σχέση με την τεχνολογία, αλλά αν δεν υπάρχει κάτι στο μάνιουαλ, στις οδηγίες, σπανίως ρωτάω. Έτσι, τα έστελνα κι αυτά ποτέ δεν πηγαίναν. Ώσπου ανακάλυψα ότι τα έστελνα σε... σταθερό. Για δυο μήνες είχα πάθει αμόκ, δεν έκανα τίποτα άλλο απ' το να στέλνω μηνύματα. Δε σου κρύβω ότι μ' αρέσει πολύ αυτό το παιχνιδάκι. Είμαι πολύ επιρρεπής γενικά στις παιχνιδομηχανές.
Ένα μήνυμα στο κινητό μας βγάζει άραγε από μια δύσκολη θέση έκφρασης;
Όχι, αλλά είναι καλύτερο απ' το τίποτα. Μερικοί, επίσης μπορεί να μάθουν να γράφουν έτσι.
Σύγχρονο κινηματογράφο παρακολουθείτε;
Όχι, ενώ παλιά ήμουν μανιακή με τον κινηματογράφο. Τελευταία μου μεγάλη βουτιά ήταν σε ένα αφιέρωμα στον Fritz Lang, όπου μπήκα στην αίθουσα και σάπισα, όπως όταν ήμουν μικρή. Από τις τέσσερις το μεσημέρι έως τις δώδεκα το βράδυ!
Έχετε ακούσει την ηλεκτρονική άποψη του Κ. Βήτα στα τραγούδια του Χατζιδάκι;
Όχι, αν κι εγώ είχα μικτό ήχο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έχω φάει και πολύ βρίσιμο γι' αυτό! Από ‘κείνο το δίσκο που έκανα με τη Σοφία Βόσσου, ο οποίος ήταν τελείως ηλεκτρονικός. Δε λέω ότι ήταν πετυχημένος, αλλά ηλεκτρονικός στα σίγουρα. Από ‘κει και πέρα, αυτό που μου αρέσει στις δουλειές μου είναι κυρίως η φυσική φωνή. Δεν έχω ηχογραφήσει ποτέ dolby τη φωνή μου, θέλω να φαίνεται ότι έχει κερδίσει ή χάσει απ' το χρόνο.
Τι θα λέγατε ότι σας ανακουφίζει σήμερα σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνιδα;
Με εκνευρίζει σαφώς όταν κάποιος δε δέχεται την εποχή του. Δε μπορώ εγώ να πω σ' ένα νεαρό άτομο «ξέρεις, τι ωραία που ήταν στην εποχή μου»! Αν θέλει, ας το ψάξει, από μένα δε θα το ακούσει, γιατί ναι, για μένα ήταν καλύτερη η εποχή αυτή, αφού ήμουν νέα. Αυτό που με ανακουφίζει, μπορώ να πω ότι είναι η γλώσσα. Πολλές φορές ψάχνω, καταφεύγω σε λέξεις που έχουν χαθεί. Ξαναλέω ότι πρέπει να δεχόμαστε την εποχή μας, δε μπορώ εγώ να πω σ' ένα παιδί «μην ακούς το Σάκη Ρουβά». Μια χαρά ειν' ο Ρουβάς και δε νομίζω πως προϋπήρχε αυτό το είδος μουσικής διασκέδασης που υπηρετεί.
Μοιραία τώρα θα ζητήσω τη γνώμη σας για τις τελετές της Ολυμπιάδας της Αθήνας.
Είμαι καλλιτέχνις και ξέρω πόσο πονάει για να βγει κάτι. Όπως ξέρω και τι τράβηξαν όλοι αυτοί, ώστε να γίνουν οι Ολυμπιακοί χωρίς προβλήματα, ατυχήματα και μια ενδεχόμενη όχι αποτυχία απλά, αλλά καταστροφή. Για όνομα του θεού, ας ξέρουμε τι λέμε! Υπάρχει η προσωπική μου άποψη που την κρατάω για μένα κι υπάρχει ακόμη αυτή που λέει πως δεν έγινε τίποτα που να βλάψει τον τόπο μου.
Κλείνοντας, τι θα λέγατε για τα ανομοιογενή, ούτως ειπείν, παντρέματα στους κόλπους του ελληνικού τραγουδιού; Βλέπε Ρέμος - Θεοδωράκης...
Δεν καταλαβαίνω γιατί σας πειράζει η συνεργασία Ρέμου - Θεοδωράκη και όχι η συνεργασία Κότσιρα - Θεοδωράκη. Το θέμα δεν είναι ο Ρέμος, αλλά οι συνήθειες που κουβαλάει ένας τραγουδιστής της πίστας σήμερα. Γιατί κι ο Μπιθικώτσης, τραγουδιστής κέντρων ήταν. Θα σας πω ότι άνθρωπος δικός μου, επαγγελματίας αγρότης, χωρίς ιδιαίτερη καλλιέργεια, που λάτρεψε τη μουσική του Θεοδωράκη και είχε λιώσει το βινίλιο του Άξιον Εστί, ζήτησε να δούμε μαζί στο Ηρώδειο την πιο πρόσφατη παρουσίαση του έργου. Απογοητεύτηκε, τον ένιωσα να μαραίνεται σιγά - σιγά δίπλα μου. Δε μπορείς να λες «μη παρακαλώ σας, μη» με χαμόγελο. Ο Μπιθικώτσης είχε παρακαλέσει για λευτεριά, για επιβίωση. Ας μην πυροβολούμε, όμως τους σημερινούς λαϊκούς τραγουδιστές! Όπως είπαμε στην αρχή τα πάντα είναι ζήτημα παιδείας και έλλειψης πραγματικής διδασκαλίας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ, επίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου